+                     +                     +
ZILVEREN SUPER - C
+            +             +             +

Het D-brevet, beter bekend als de zilveren C, is voor zweefvliegers een sportieve uitdaging van formaat. Het is een combinatie van 3 prestaties. Het betreft:

a. een duurvlucht van minimaal 5 uur;
b. een hoogtewinst van minimaal 1000 m
c. een overlandvlucht van minimaal 50 km.

De eerste 2 onderdelen kun je al behalen als je nog geen zweefvliegbewijs hebt, maar wel solo mag vliegen. Voor het derde onderdeel moet je gebrevetteerd zijn. Zónder dat zweefvliegbewijs, vroeger ZVB, nu RPL (G), moet je in de directe omgeving van het eigen veld blijven.
De 3 vluchten, waarvan in dit verslag sprake is, zijn uitdrukkelijk gemaakt met de bedoeling de "zilveren C" te behalen. De 2de vlucht was in dat opzicht geen succes, omdat de barograaf niets had opgetekend. Ik heb hem wel in dit verslag opgenomen, omdat het een nuttige oefening en unieke ervaring was, met een exact getimede en perfect uitgevoerde buitenlanding.

De zilveren C is met recht een mijlpaal in je zweefvliegbestaan.

Voor het behalen daarvan is geduld nodig, want er moet aan veel voorwaarden zijn voldaan:
a. Er dient een vliegtuig beschikbaar te zijn en     b. je moet de loting om dat vliegtuig winnen.
c. Je moet zelf die dag toevallig vrij zijn en           d. niet ingeroosterd zijn voor b.v. lieren.
e. Er moet die dag voldoende thermiek zijn.                     Hindernissen genoeg.

1. Op 22-07-94 lootte ik de Astir, PH 1026, voor een poging een duurvlucht van 5 uur te maken, voor het eerste deel van het zilveren C-brevet. Dat was in ons zomervliegkamp op vliegveld Rennefeld bij Schmallenberg in het Sauerland. Ik was solo, maar had nog geen ZVB.
Die vlucht duurde 6 uur en 22 minuten, van 1 uur ‘s middags tot bijna half acht ‘s avonds. De poging was gelukt. Met die vlucht kreeg ik zelfs de wisselprijs van de club voor de langste vlucht in 1994. Dat is één van de redenen waarom het woord super in de titel van dit verhaal is gebruikt. Een "impressie" over die vlucht, een absoluut hoogtepunt, staat in Thermiek 98/3.
Ga, voor een uitgebreid verslag, naar DUURVLUCHT (een record).

2. Pas enige jaren later volgde een tweede poging. Wel had ik intussen vele mooie vluchten gemaakt en het ZVB [RPL (G)] behaald. Ik zou dus de zilveren C af kunnen ronden.
Die 2de poging maakte ik op 22-7-98 met de Astir, PH 540. Het was vliegtechnisch een zeer succesvolle vlucht van Hoya naar Wintermoor. Die prestatie is evenwel niet officiëel erkend, omdat de barograaf helaas niets had opgetekend.
Bij die vlucht heb ik, vanwege het gebrek aan kaartkenmerken, veel gebruik moeten maken van kompasnavigatie. In mijn vliegrichting, het noordoosten, waren geen luchtruimbeperkingen.
Na enig zoeken, westelijk van de vergraste heidevelden van de Lüneburger Heide, vond ik het zweefvliegveld Höpen, dat die dag toevallig ook nog in gebrúik was ....

        Ik had nog nooit een buitenlanding moeten maken, omdat ik altijd ruime marges aanhoud.
        Bij deze vlucht had ik echter stevig rekening gehouden met die mogelijkheid.
        En ik was er aan toe. Een buitenlanding als nuttige oefening en nieuwe ervaring wordt niet
        echt aangemoedigd. Maar toch.
        Als een buitenlanding in moeilijke omstandigheden onvermijdelijk is, dan is het goed als je
        zoiets al eens hebt meegemaakt en dus "de stress van het onbekende" vermeden kan worden.

Met gemengde gevoelens ben ik toen toch vérder gevlogen. Lichtelijk foei ?. Een aantal km’s verder vond ik bij Wintermoor een prima veldje en heb een (super) buitenlanding gemaakt. !!! Dat levert 3 plusjes bóven de titel op (kompasnavigatie, het vinden van het vliegveld Höpen èn een buitenlanding) . Maar geen officiële erkenning, vanwege het ontbreken van een barogram. Ga, voor een iets uitgebreider verslag naar BUITENLANDING.

3. Op maandag 2-8-99 kreeg ik een 2de kans mijn zilveren C af te ronden. Nu met de Astir, PH 1064. Ook weer op het zomerkamp in Hoya. Het weerbericht was marginaal: stevige (tegen-) wind en slechts blauwe thermiek. Ik wilde weer naar het vliegveld Höpen, recht tegen de turbulente noordoostelijke wind in. Het leek moeilijk te worden. Toch liet ik me tenslotte oplieren. Met in mijn achterhoofd de gedachte eerst één of twee oefenstartjes te maken voor verkenning, want ik had dat jaar nog niet op Hoya gevlogen.
De eerste vlucht duurde heel kort: 6 minuten.

Gedurende de tweede start bleek er een sterke bel midden boven het veld te zitten. Boven de lier wees de hoogtemeter al 600 m aan; voor dat korte veld onwaarschijnlijk hoog. Na nog even een beetje stijgen was er een kleine terugval en direkt weer een sterke stijging tot 2200 m. Er bleek veel meer thermiek te zijn dan verwacht was.

Ik hoopte in mijn vliegrichting wat blauwe thermiek te ontmoeten en waagde daarom de sprong naar het noord-oosten in de lege strakblauwe lucht. Helaas constant sterk dalen. Binnen glijafstand ben ik toen teruggevlogen naar Hoya en kwam daar aan op een hoogte van slechts 380 m. Er zaten nu enige kleine thermiekwolkjes. Ik sukkelde zonder veel succes wat rond en koos toen voor een route recht naar het noorden. Daar zag het er iets beter uit. Ik zou me wel strak moeten houden aan kaartnavigatie, om buiten de luchtruimbeperkingen rond Hamburg te blijven.

!!! Ik cirkelde toen in één ruk tot op 2800 m. 600 m hoger dan mijn PR. Prachtig, maar het zou nog beter worden. !!!

Ik vloog, langs Verden aan de Aller, richting Rothenburg, herkenbaar aan zijn spoorlijnen. Er lagen even verder 2 bijna vierkante meren op een onderlinge afstand van enige km’s. Ik vond ze terug op de kaart als 2 blauwe stippen. Ik wist precies hoe ik verder moest vliegen. Èn er lag nu in die richting een redelijke wolk. Ik stak over en bereikte die wolk op 1600 m hoogte.

Daar thermiekte ik tot de onvoorstelbare (persoonlijke) recordhoogte van 3200 m. Super de super. Slechts 180 m hoger en ik had zelfs de "gouden" hoogtewinst behaald. Dan zou ik echter in de wolken terecht zijn gekomen, een zware overtreding.

Binnen glijafstand lagen de vergraste heidevelden van de Lüneburger Heide. Na enig zoeken vond ik het vliegveld Höpen, maar er was geen enkele bedrijvigheid te bekennen. Ik heb mijn hoogte er slippend afgehaald. Ik gleed zijwaarts en bijna achteruit snel naar beneden. De snelheidsaanwijzer schommelde ver in het negatief. Enige minuten later heb ik de Astir perfect geland. Daar stond ik. Gelukkig en breed grijnzend, maar eenzaam en alleen op een verlaten veld. Tot ver in de omtrek geen mens te zien.

        Ik had er bij deze tweede vlucht nog niet op gerekend, dat het al thermisch genoeg zou zijn.
        Daarom had ik mijn gsm nog niet aan boord gebracht en had ik me nog niet wat warmer aangekleed.
        Stom natuurlijk. Maar dat leed viel volkomen in het niet tegenover de voldoening van
                        de geslaagde vlucht en de afronding van de zilveren C.

Het heeft nog lange tijd geduurd vóór ik, met hulp van iemand die toevallig daar zijn hondje uit liet, de ophaalploeg kon oproepen. De barograaf bleek nu wèl uitstekend te hebben gewerkt.

Barogram van deze vlucht met toelichting:
1. Proefstart van 6 minuten. Geen aansluiting op thermiek.
2. Thermiekstart om 14.56 tot 2200 m. Echter slechts blauwe thermiek.
3. Ins blaue hinein. Geen aansluiting meer.
4. Terug naar Hoya tot op slechts 380 m hoog.
5. Tot onvoorstelbare hoogte van 3200 m.
6. Overvloedige thermiek.
7. Slippend naar het veld in Hoepen om 18.30 u.

Tenslotte.

De 3 plusjes bóven de titel stonden voor
        1. de zilveren duur, m.b.v. kompasnavigatie,
        2. het vinden van het vliegveld Höpen èn
        3. een buitenlanding.

De vier plusjes ónder de titel staan voor:
        1. de heldere navigatie, uitsluitend m.b.v. de kaart,
        2. mijn persoonlijk (super-)hoogterecord van 3200 m,
        3. zilveren hoogtewinst van 2820 m (3200 m - 380 m)
        4. zilveren afstand van 57,5 km.

De hoogtewinst van 2820 m en de afstand van 57,5 km bij de vlucht op 2-8-99 en de duurvlucht van 6 u. en 22 min. op 22-7-94, leverden het zilveren C-brevet op.

Alle 3 vluchten hadden een of meer effecten die het gebruik van de term "super" billijken.

        1. (22-07-94): Duurrecord 1994 van mijn club de NNZC. (6 uur en 22 minuten).
        2. (22-07-98): Eerste "buitenlanding". Een nuttige oefening en nieuwe ervaring.
        3. (02-08-99): Persoonlijk hoogterecord van 3200 m, een super hoogte voor laaglandgebieden.

Opmerking: De beide eerste, in dit verslag opgenomen vluchten, zijn verkort weergegeven. De oorspronkelijke, uitgebreidere, verslagen zijn, voor de echte liefhebber - die er nooit genoeg van kan krijgen - volledig opgenomen in resp. DUURVLUCHT (een record) en BUITENLANDING.

Terug naar  "ZWEEFVLIEGEN"   of naar  "HOMEPAGE" .