HET HOOGLIED   
Na een overweldigende duurvlucht van meer dan 6 uur moest ik een uitvlucht hebben voor mijn emoties.
Zie b.v. het uitgebreide verslag in DUURVLUCHT.   In een overmoedige bui heb ik toen het volgende gedicht gemaakt.

                HOOGLIED

Mijn Astir, Pappa Hotel, one zero two six,
Strooit kwistig met gunsten, maar niet voor niks.
Ze eist thermische energie in harde munt
Voor de wellust die ze me dan rijkelijk gunt.
Ze is helaas grillig en ook nogal wispelturig,
En polygaam, tamelijk nukkig en ongedurig.

Is er thermiek in voldoende mate aanwezig
Dan houdt ze me vele uren bevallig bezig.
Haar gevoelige zones streel ik zacht,
Zoals ze dat terecht van mij verwacht.
Stevig en met gevoel bewerk ik haar organen.
Ze zingt en hijgt en we genieten samen.

Ze danst op het ritme van mijn handen.
Ze bevredigt mijn geheimste verlangen.
Ik ben haar begeesterde choreograaf,
Maar ook ben ik haar gewillige slaaf.
Samen genieten we onuitsprekelijk van elkaar.
We zijn een gelukkig en eensgezind paar.

We maken muziek met harmonische accoorden.
Exotische klanken zonder woorden.
Haar flanken trillen van wellustig genot.
Haar vleugels klinken als hobo en fagot.
Zij is mijn instrument en ik de componist.
Onze liefde is ongeremd, maar licht.

Ze maakt van mij een dichter zonder taal,
Klank, kleur, ritme en muziek allemaal.
Ik schrijf mijn sonnetten tegen de wolken
Om mijn liefde voor haar te vertolken.
We gaan helemaal in elkaar op.
We passen bijeen als sleutel en slot.

Volmaakte cirkels, ovalen en rechte lijnen
Laat ik aan het firmament verschijnen.
De wolken en hemel zijn mijn schilldersdoek.
De levendige warme kleuren die ik zoek,
Zijn de spiegel van de lappendeken beneden.
Ik voel me vrij en uitermate tevreden.

        Maar helaas is mijn Astir niet altijd zo lief
        En kom ik dikwijls niet aan mijn gerief.
        Dan ben ik toevallig niet aan de beurt.
        Ik voel me inwendig onmeetlijk verscheurd.

        Een ander krijgt dan haar gunst, en geniet.
        Ik blijf achter met een onstilbaar verdriet.
        Ook is er nogal eens onvoldoende thermiek.
        Dan treurt mijn hart en mis ik haar muziek.

        Toch, ondanks al die schrijnende frustratie
        Is de zeldzame, maar o zo rijke tractatie
        Van zweven en deinen een zo groot vermaak
        Dat ik haar zeker niet voortijdig verlaat.

Ze geeft me overvloedige opwinding en lust,
Maar ook in hoge mate stilte en rust.
Als ze me liefderijk deint, ben ik blij van binnen.
Ze brengt me rust en maakt me licht van zinnen.
Ze neemt me op in haar schoot en wiegt me zacht,
Als op een vliegend tapijt uit 1001 nacht.

Terug naar de index van  "ZWEEFVLIEGEN"   voor andere zweefvliegverhalen. Of naar  "HOMEPAGE".